Osteopatia

• Celem osteopatii jest przywrócenie ruchomości:

  • stawowej,
  • tkankowej,
  • płynów ustrojowych.

   

  W praktyce osteopatyczej można wyróżnić trzy główne gałęzie:

  • osteopatia strukturalna – praca na zaburzonych wzorcach posturalnych, zablokowanych stawach i patologicznym napięciu mięśni.
  • osteopatia trzewna – praca na narządach wewnętrznych przez powłoki skórne.
  • osteopatia czaszkowo – krzyżowa – praca na ruchomości poszczególnych kości czaszki względem siebie i względem kości krzyżowej, a także na uruchomieniu odpowiedniego przepływu płynu mózgowo – rdzeniowego.

  Medycyna osteopatyczna jest komplementarna w stosunku do medycyny alopatycznej (tradycyjnej medycyny akademickiej), ponieważ bazuje na tej samej anatomii i fizjologii.

  Najczęstsze wskazanaia do zabiegu osteopatycznego

  • zespoły bólowe kręgosłupa, stawów i mięśni,
  • ból i zawroty głowy,
  • ból stawu skroniowo – żuchwowego,
  • dyskopatia, rwa kulszowa, udowa, ramienna itd.,
  • funkcjonalne zaburzenia układu pokarmowego,
  • wysiłkowe nietrzymanie moczu,
  • kontuzje i urazy sportowe.

  Medycyna osteopatyczna

  Pojęcie medycyny osteopatycznej powstało w końcu lat 80. dziewiętnastego wieku w Kirksville, Missouri, dzięki lekarzowi medycyny Andrew Taylor Still. Ze względu na to, iż ówczesna praktyka medyczna często przynosiła wiele szkody, Still postanowił stworzyć taki system opieki medycznej, który uwzględniałby naturalną możliwość organizmu do samoleczenia. Still nazwał tę formę leczenia osteopatią. Zgodnie z filozofią osteopatyczną leczy się całego człowieka a nie tylko objawy, zawsze poszukuje się pierwotnej przyczyny danego schorzenia.

  W swoich założeniach twórca osteopatii uważał, że ciało wyposażone jest we wszystkie niezbędne składniki, aby zachować zdrowie. Choroba w takim ujęciu jest pewnego rodzaju brakiem dostępu do składnika, który jest obecny. Osteopatię można zdefiniować jako postępowanie diagnostyczne i terapeutyczne. Terapia jest wykonywana rękami terapeuty, więc jest to praca manualna. Jednak najistotniejszym czynnikiem w całym procesie leczenia jest właśnie dokładna diagnostyka i zrozumienie przyczyny patologii. W diagnostyce osteopatycznej nie ma objawów nieważnych. Odnosząc się do zasady, że w obrębie organizmu ludzkiego wszystko jest ze sobą połączone, banalny na pierwszy rzut oka objaw, może być kluczem do zrozumienia całego mechanizmu patologii. Czasem leczenie wygląda bardzo niepozornie, natomiast zmiany w chorym organie, mogą być zaskakująco duże. Niekiedy terapia odbywa się z dala od miejsca bolesnego, jest to wynik tego, iż w organizmie wszystko połączone jest ze sobą anatomiczną strukturą nazywaną powięzią.

  Still uważał, że choroba bierze się z zaburzenia krążenia płynów ustrojowych jak krew czy limfa, które to jest powiązane z zaburzeniem mechaniki ciała. System ten działa na zasadzie naczyń połączonych. Dlatego dużo uwagi osteopatia przywiązuje do wzajemnej relacji między strukturą (ukształtowanie i ułożenie tkanki) i funkcją (działanie tej tkanki) uważając, że jedno wpływa na drugie. Osteopatia jest już mocno rozpowszechniona i uznana w całej Europie. Oczywiście każdy kraj ma osobne regulacje prawne związane z zawodem osteopaty. Jednak zgodnie z rozporządzeniem Europejskiej Federacji Osteopatii, osteopatię mogą praktykować tylko fizjoterapeuci i lekarze, którzy ukończyli system szkoleń podyplomowych (minimum 5 lat lub 1000 godzin zajęć teoretycznych, praktycznych i klinicznych) Studia zakładają nauczanie pełnego, medycznego diagnozowania wraz z metodami terapeutycznymi.